in het land van de ayatollah's

Lief reisdagboek,

Als ik de passenger hall uitkom, staat er al een laxi te wachten. Plus een groep mannen, die zoals later blijkt uit geldwisselaars bestaat. Maar ik heb in de grenskooi al Manats omgewisseld in Rials. De taxi rijdt tot aan wat waarschijnlijk een bushalte is, maar niet de gewenste “bus terminal”. Dus rijden we een stukje door, Astara (de Iraanse uitvoering) in. Ik kan kiezen uit een bus om 11, 12 en 1 uur en ik kies die van 12 uur, wat me nog tijd geeft om wat eten in te slaan. Ze verkopen ook een soort grote zwarte ingesealde pannenkoeken, met een plaatje van een appel erop. Het blijkt een soort uitgewalste dikke appelstroop te zijn, dat is verpakt als dubbelzijdig plakband. Het uitpakken vereist enige oefening, maar het smaakt goed.

De Volvo bus vertrekt op tijd met een man of acht richting Teheran. Later wordt het drukker; na een paar uur stappen er veel mensen in en zit de bus bijna vol. Naast mij komt een jonge Iraniër te zitten, die weinig Engels spreekt, maar de hele dag goed op me past. Hij zit veelvuldig te bellen en het enige woord dat ik herken, is “Hollanda”. Om een uur of zes is er een echte stop en eet ik mijn eerste kebab. Er zullen er nog vele volgen deze week. Ik probeer de hele dag contact te krijgen met de chef de mission van mijn Iraanse tour, maar helaas “geen netwerk vandaag”. Tegen tienen zijn we in Teheran en ik wordt door mijn oppasser op de taxi gezet, waar al twee man achterin zitten.

De man spreekt nul Engels en ik probeer uit te leggen dat ik internet-toegang zoek, omdat ik de naam van mijn hotel wil opzoeken. Maar die boodschap komt niet over en ik probeer het met “hotel with internet” en hij brengt mij naar een hotel en naar nog één. Hier zoek ik het adres van mijn hotel op internet op, nadat een hotelgast mij helpt om het toetsenbord van het Arabisch om te schakelen naar ons alfabet. Na nog een complete Teheran-tour en het afzetten van de twee medetaxiërs kom ik om half twaalf eindelijk aan in het hotel. Het blijkt het goede hotel te zijn en ik wordt de room-mate van een Philippijnse.

De volgende ochtend blijkt dat de kleinste van mijn twee camera’s verdwenen; ik kan niets anders verzinnen, dan dat de taxichauffeur van gisteren hem “geleend” heeft. Zie je nou wel, je moet hem altijd in/bij de hand gehouden. Da’s flink balen. Gelukkig ben ik niet al te veel foto’s kwijt, omdat ik onderweg in de bus het kaartje nog leeggehaald heb.

De groep is nu bijna compleet en bestaat buiten mij uit, Gareth van YPT, gids Mostafa, mijn roomy Cai, Nathan, Mark, Oscar en Chad uit Engeland, Dave en Zoë uit San Francisco en een groep van acht Amerikanen, die ’s ochtends om 6 uur in het hotel zijn aangekomen.

Rond de middag vertrekken we uit het hotel en bezoeken een groot museum en de bazar. We nemen de metro en ontdekken hoe een ingeblikt sardientje zich moet voelen. We gaan geld wisselen, want de geldmachines en de creditcard kunnen vanwege buitenlandse sancties niet door buitenlanders worden gebruikt. Ik leen de camera van Zoë, zodat ik toch nog wat foto’s kan maken. Mijn grote camera heeft kuren, dus dat schiet niet op. Terug in het hotel, wordt ik door een meneer van het hotel naar een nabij gelegen warenhuis gebracht.

Binnen is een complete “straat” met fotozaakjes. Ik koop een nieuwe camera – dezelfde die weg is – deze keer met kit-lens. Het betalen is een heel gedoe omdat ik met zowel Euro’s, Dollars als Iraanse Rials betaal. Voor Rials geldt de wet van de grote getallen: één Euro levert 25000 Rial op. Om het nog verder te verwarren: soms wordt het bedrag in Tomar of zoiets uitgedrukt (één Tomar is gelijk aan 10 Rial) of worden alle nullen weggelaten. Als ik terug ben bij het hotel, is de groep al pleite. Ik wordt met een taxi nagebracht en kom uiteindelijk nog in het goede restaurant terecht ook.