en hoe was’t in egypte?

Lief reisdagboek,

Goeie vraag, zoeken we ff op. Heel vroeger, vele eeuwen voor de Tachtigjarige Oorlog (de Fransen noemen die Le Guerre qu’a Quatre-vingt Ans) en die is alweer een eeuw of vier over, moet het een bar gezellige boel zijn geweest in Egypte, met al die farao’s en harems en zo. Ze leefden er vrolijk op los en aan het eind gingen ze weliswaar dood, maar dan kreeg je nog zo knoepert van een grafmonument als afscheidskado mee, zo’n eh … van dat spel, o ja een piramide. Tenzij je toevallig geen Farao was, wat pak ‘m beet zo’n 99,999999 procent van de gewone oude Egyptenaren inderdaad niet was (daarom heten ze ook “gewoon”), want dan ging je ook dood, maar dat ze dan 5000 jaar later nog naar je graf kwamen en ohhh riepen, nee dat zat er dan niet in!

Maar hoe was het dan toen ik er was? Ook een goeie vraag, daar zal ik wat nader op ingaan! Maar het is al ruim een half jaar geleden, dus vandaar de inleiding van dit verhaaltje. Dagboektechnisch ben ik echter gisteren pas in Egypte, in Caïro om precies te zijn, aangearriveerd. Caïro schijn je uit te moeten spreken als Kai-ro, maar dat vind ik gek, want dan heeft dat trema toch niks te doen! Egypte staat er helaas om bekend, dat ze je ongevraagd een dienst bewijzen, wat op zich goed klinkt, ware het niet dat ze er dan wel geld (bakse?) voor willen hebben. En ze worden boos, als je dat dan niet betaald. En dan komen ze met allemaal neven op de proppen, wat ook raar is. Waar zijn de broers en de ooms en de vaders en desnoods de opa’s en zo dan? Het lijkt Donald en de drie kaatjes wel!

Bij aankomst in Caïro merk je daar niks van, van dat opdringerige gedrag. Behalve misschien die drie mannen op het vliegveld die graag toeristische dingen aan je kwijt willen en die drie à vier handen vol taxi-chauffeurs, die maar niet (willen) snappen dat er ook shuttle-bussen vanaf het vliegveld rijden. Enfin, eindelijk komt er dan een shuttle-bus, die me naar het busstation een stukje verderop brengt. Daar sta ik op het punt een bus te nemen (het is alleen nog niet zo duidelijk welke), als ik weer door een taxichauffeur word benaderd. Ik laat me overhalen en stap in zijn Peugeot 504, waar toch het meeste nog wel van werkt. Onderweg gooit de chauffeur al zijn Engels in de strijd om mij van toeristische informatie te voorzien en uiteindelijk komen we bij mijn driehoog-achter budget-hotelletje aan. Het lijkt nog uit de Farao-tijd te stammen, maar het onderhoud loopt nog een paar eeuwen achter. Ze hebben er nog zo’n lift met zo’n hek ervoor, die het ongeloveloos, maar waar nog doet ook. Maar verder wel een ruime kamer, voor weinig, en met eigen koud- (de wc) en warm-stromend water (de douche).

De volgende dag ga ik met de trein naar Alexandrië; dat wordt daar aangeduid met “Alex”, waarschijnlijk om geharrewar over die puntjes te voorkomen: is het nou ..drie of ..drie-je? Ik ga naar Alexandrië om oud-huisgenoot Gaber op te zoeken; hij heeft een groot deel van 2010 bij mij gewoond. Mijn koffer laat ik achter in het hotel en per taxi ga ik naar het station. Het Egyptische verkeer is op zijn zachtst gezegd hectisch te noemen, maar ondanks dat het geluid van popconcert-niveau is, staan de auto’s meestentijds “surplace” te beoefenen. Ergo het schiet niet op en ik stap uit om de laatste 200 m lopend te overbruggen. Ik wil een 1e klas kaartje voor € 5, maar ik begrijp dat die uitverkocht zijn en dus wordt het een 2e hands, eh 2e klas kaartje voor € 2.5; da’s toch geen geld voor drie uur in de trein. Op het perron is het best wel druk en ik besluit toch maar de 1e klas wagon te nemen, waar gek genoeg nog plek zat is. Het zijn een soort vliegtuigstoelen en even later komt de thee-man mij al van, inderdaad, thee voorzien. De conducteur komt ook langs en kijkt me even uiig (ziet er leuk uit, valt me nu op!) aan, maar laat me in de 1e klas zitten. Da’s wel weer boffen!

Na aankomst in Alexandrië komt Gaber me naar verloop van tijd afhalen – blijkbaar had ik al een station eerder uit moeten stoppen, want daar stond hij dus te wachten. De middag is al een eind om en we gaan richting haven om wat te eten en terwijl hij zijn avondgebed opzegt, kijk ik bij de botenbouwers op het strand rond. Ik weet niet of ze ook van tekening werken, maar wat ze laten zien is een houten modelboot, die in het groot, eveneens in hout wordt nagebouwd. De straten zien er niet best onderhouden uit, overal ligt troep en de tram rijdt niet meer. Allemaal het gevolg van de revolutie volgens Gaber. De politie doet niks meer en iedereen wacht de uitslag van de verkiezing in juni af. ’s Avonds gaan we nog even bij zijn ouderlijk huis langs. Hier wonen zijn moeder, een oudere broer, een jongere broer en Gaber zelf. Wij slapen die avond boven de apotheek van Gaber, waar het een enorme zooi is, voornamelijk bestaande uit nieuwe en vooral oude auto-onderdelen.

De volgende is het Paaszondag en de maandag erop is het in Egypte een nationale feestdag, zodat iedereen twee dagen vrij is; normaal gesproken is de zondag in islamitische landen een werkdag – je hebt daar wel kleine Christelijke partijen, maar die hebben niks in te brengen. Na wat rondgekeken te hebben in het oude Alexandrië gaan we richting El Alamein, aan de noordkust van Egypte. Gabers familie gaat elk jaar naar een van de vele ressorts, die er langs de kust gebouwd zijn; de rest van de familie, inclusief zijn zus, haar man en hun dochter en zoon zijn er al. Het is een ruime vakantiewoning met twee badkamers en een hele zooi kamers; wij slapen in de huiskamer en ik krijg een pyjama van Gaber te leen, want als zijn moeder onverwachts ’s nachts door de kamer moet en ik lig daar zonder pyjama, tja dan zijn de halal rapen wel heel erg gaar!

Het is prachtig weer en de vrouwen zetten zich aan het bereiden van de maaltijd. De volgende dag gaan we weer terug naar Alexandrië en onderweg bezoeken we nog een aantal gedenkplaatsen voor de gevallenen in de tweede wereldoorlog; in en om El Alamein is in WOII zwaar gevochten en zijn de Duitse troepen onder aanvoering van Generaal Rommel na een bloedige strijd verslagen door de geallieerden. Ik wordt weer op de trein gezet ; deze keer koop ik wel een 1e klas kaartje. Volgens “de man achter het loket” het laatste kaartje, wat wel raar is, want mijn wagon is praktisch leeg! In het hotel aangekomen, blijkt dat mijn kamer weggegeven is, maar geen nood, de eigenaar heeft een paar straten verderop nog een hotel – ’t is net Monopoly! Hij brengt me er zelf heen en mijn nieuwe kamer is nog veel groter dan de oude en er staan maar liefst drie bedden in, waarvan twee tweepersoons! Zou er soms een harempje langs komen vanavond?

Zonder een piramide te hebben gezien, is een bezoek aan Egypte niet compleet en dus ga ik naar de piramiden van Giza. Na een flinke rit met de metro steek je de Nijl over en ben je in Giza, maar dan moet je dus nog een klein uur met een minibusje om daadwerkelijk bij de piramiden van Giza te komen. Het is al te laat om naar binnen te gaan, maar de mannen weten raad: we gaan er met paard en wagen omheen en dan kun je ze toch zien. Onderweg moet ik nog een soort van vrijwillig verplicht op een kameel klimmen, maar als ik de eigenaar van het kameel er naar zijn zin onvoldoende geld (het was toch op vrijwillige basis?) voor geef, wordt hij nog sjaggerijniger dan zijn kameel kan kijken. De terugreis verloopt onder zeer gepast stilzwijgen van beide kanten. Bij terugkomst volgt nog een semi-vrijwillige verkoopdemonstratie van beschilderde papyrus en Egyptische parfum en daarna wil ik alleen maar zo snel mogelijk de minibus in.

De volgende dag ga ik nog even rondkijken bij het Egyptisch Nationaal Museum, waar ik in verband met tijdgebrek niet naar binnen ga, maar de buitenkant is ook al heel erg de moeite waard, vooral met iemand met twee fototoestellen, zoals ik. Dan neem ik de door het hotel bestelde taxi naar het vliegveld, waar ik voor de laatste word “geholpen“ door een kruier die me mijn grote tas ontneemt en hem per bagagekarretje bij de rontgën aflevert. Ik wil hem net bedanken, als hij zijn hand ophoudt en “bakse” mompelt. Mooi niet! Ik vlieg via Wenen naar huis en ben blij weer thuis te zijn. Egypte, land nummer 80, is in de pocket.