is jan dan nog steeds in iran dan?

Lief reisdagboek,

Het antwoord is dus nee. Eigenlijk istie alweer ruim 5 maanden terug. Maar waarom horen we dan niks meer van hem. Tja, dat moet je hem vragen! “Hem” laat desgevraagd het volgende weten. Het was er niet echt meer van gekomen in Iran en in Egypte ook eigenlijk niet en daarna thuis ook niet meer en toen was het ineens alweer zomer en gingen we naar Frankrijk en zo, etcetera, etcetera. Maar ik zal nog een opgraafpoging doen.

Ik en de rest van de groep hadden elkaar net ontmoet in Teheran, toen ik erachter kwam, dat m’n kleine camera “ontvreemd” was. De dag erna heb ik gelukkig weer een nieuwe kunnen kopen, alleen hield dat wel in, dat mijn budget voor de rest van de Iran-trip beperkt zou zijn. In Iran kun je dankzij de VN-sancties namelijk geen geld “pinnen”; de creditcard wordt alleen geaccepteerd voor de grotere bedragen; dit schijnt via een achterdeurtje (via Oman meen ik) dan toch wel weer te lukken.
Wat we allemaal gedaan hebben weet ik niet exact meer, maar de indruk achteraf is zeer positief. De mensen zijn erg vriendelijk, het is een prachtig land met fraaie bouwwerken, met name moskeeën en het weer was in april nog draaglijk, alhoewel we op sommige dagen toch al vlot verbranden. Het schijnt ook een erg veilig land te zijn, want je wordt voortdurend in de gaten gehouden. De taxichauffeur die mijn camera “gevonden” heeft, was dan ook een privé-rijder en niet officieel gelicenseerd. Dus dat telt niet!

We zijn vanuit Teheran richting Yazt (spelling indien gewenst s.v.p. zelf ff checken) gevlogen en vervolgens met twee minibussen naar Isfahan gereden; van het graan heeft de orkaan doorstaan en in Isfahan is ook goed alles gegaan of … haal ik nou iets door de war? De hotels waar we zaten, waren vaak een soort kloosterachtige gebouwen met een giga-binnenplaats. Het eten was erg lekker, qua stijl een beetje Jordaans-achtig; dus veel vlees met salades en kleine hapjes. Vaak at je op een soort podiumpjes met jij en het eten op eenzelfde niveau. En natuurlijk de bazaars, die je overal ziet. Mustafah, onze hoofdpiet, vertelde dat de bazaars vroeger met opzet alle gelijksoortige handelswaar bij elkaar hielden; zo kon de klant goed vergelijken en werd prijsopdrijving voorkomen.

Hoewel de Iraniërs in meerderheid de mildste vorm van het islamitisme, het Sjiitisme (?) aanhangen is het nuttigen van alcohol toch niet echt de bedoeling. Er zijn wel – niet door de ayatollah goedgekeurde – uitzonderingen; tijdens de trip is Aäron jarig en Mustafah tovert uit het niets een hele liter, waarschijnlijk homemade wodka tevoorschijn, die met vereende krachten soldaat (als in “leeg”) wordt gemaakt. Calvin probeert een paar van de anderen het break-dancen bij te brengen. Het gebruik van de sociale media, Facebook voorop, kan ook de goedkeuring van oom Aya niet wegdragen, en is dus geblokkeerd. Echter, iedereen schijnt te weten hoe je om deze blokkade heen moet laveren. En dan de hoofddoekjes. In Iran zie je buitenshuis geen vrouw zonder deze haarbedekking; het enige wat ze zelf kunnen bepalen, is de kleur. Ook de dames van onze groep moesten de haartjes netjes onder zeil houden, alleen binnen en als je onder elkaar bent gaan de dekjes eraf. En dat geldt zoals we hebben gemerkt ook voor de Iraanse vrouwen.

Hoewel het van de buitenkant niet te zien valt, maken de Iraniërs over het algemeen geen ongelukkige indruk. Ze zijn vaak goed opgeleid en de meeste eerste levensbehoeften worden zwaar gesubsidieerd. Daar vallen ook vliegen en autorijden onder. Hoewel de olie de Iraniërs letterlijk in de schoot geworpen wordt, sluipt ook hier de crisis naderbij: kreeg je vroeger voor 1 dollar 55 liter benzine, nu maar 18 meer! Als dat geen crisis is! Hoewel de mensen het goed (lijken te) hebben is er toch sprake van een flink slot op de deur van hun “paradijs”; een Iraanse radioloog verwoord het met “Iran is a cage”. Een kooi, hé dat klinkt bekend – eens even die ouwe verslagen nalezen!

Vanuit Isfahan gaan we met een lijnbus weer terug naar Teheran, wat een bijna dagvullende (bus)onderneming blijkt te zijn. Onderweg veel woestijn met hier en daar wat industrie en een legerbasis, ondermeer om ons te controleren. Ik spijbel van het achternamiddag/avond-programma en ontdek nog een leuke ondergrondse rommelmarkt, waar ik een delftsblauw molentje, met helaas een gerepareerde wiek en een stokoud domino-spel koop. Ik loop nog even binnen bij de opticien tegenover het hotel. Kan hij misschien het bekraste rechterglas van mijn bril vervangen door een dito exemplaar, maar dan zonder krassen? Hij snapt het eerst niet, maar met een extra dosis Engels van een paar andere klanten zegt hij ja. Na een kwartier heb ik twee nieuwe glazen voor het luttele bedrag van € 8; zouden brille(n)glazen in Iran ook tot de eerste levensbehoeften behoren? Jammer dat Iran zo ver weg is, want bij Hans (wie ook) Anders kost het 160 Euro en duurt het 14 dagen!

’s Avonds eten we met een deel van de groep – Dave en Zoë willen met zijn tweetjes eten en Mr. Garreth is om onduidelijke redenen die dag weer terug naar China gevlogen – nog gezamenlijk en dan gaat ieder zijns weegs. De volgende ochtend ga ik op tijd met de taxi naar de Ayatollah Ghomeinie of Ghomenie luchthaven voor mijn vlucht naar Dubai, waar ik overstap op de vlucht naar Caïro. Iran zit er weer op en het was zeer de moeite waard. Ik zou het gewoon doen, wellicht komt Kras er zelfs binnenkort al mee …