loeks of toch niet zo?

Lief reisdagboek,

Het hotel is een soort familiehotel Duitse stijl met acht kamers en het kost € 58 (AZN 59) per nacht. Het heeft een beetje achterstallig onderhoud, maar de bedden zijn ok. De tv was bij aankomst niet aan de praat te krijgen maar ach daar heb ik niet echt behoefte aan. Internet is niet vooruit te branden, maar mèt kabel gaat het wel beter. Na het ontbijt verslag schrijven, etc. en ruim na de middag ga ik op pad. Ik blijf eerst in de oude stad en klim de "maiden tower" in (AZN 2). In de 6e of 7e eeuw is al met de bouw begonnen, maar in de huidige vorm dateert het bouwwerk uit de 12e eeuw èn uit de 21e eeuw, want de helft staat nog in de steigers en ook aan de toren zelf wordt nog volop gewerkt. Andere toeristen zijn er nauwelijks, wel twee vriendelijke politiemannen, waarvan de oudere veel goud in zijn mond heeft. Hij maakt foto’s van mij vanuit bijna alle richtingen. Vanaf de toren heb je een goed uitzicht op de in de aanbouw zijnde flame towers (3 stuks) en het eveneens in aanbouw zijnde Eurovisie Songfestival stadion, een groot rond gebouw met een gigantische vlaggenmast erop. Het lijkt erop dat het hele centrum van Baku nog in aanbouw is, of ieder geval een opknapbeurt krijgt.
Ik ga naar de boulevard en probeer dichterbij de flametowers te komen, maar daar mag je geen foto’s van maken, zo wordt mij meerdere malen duidelijk gemaakt. Snap niet echt waarom, het is gewoon openbare ruimte en het zijn zo te zien verder alleen maar dure appartementen. Over duur gesproken, je ziet hier globaal twee soorten auto’s, hele nieuwe 4wheel-drive mercedessen, bmw’s en lexussen e.d. of (oude) lada’s. Het wemelt hier van de politie; polis heet dat hier, net als in Turkije; het Azerbeidjaans is nauw verwant aan het Turks, je hebt hier ook taksi’s i.p.v. taxi’s. Het alfabet is hetzelfde als bij ons, alleen hebben ze een extra “a”, die eruitziet als een e, die een halve slag linksom gedraaid is. De meeste mensen spreken zowel Azerbeidjaans als Russisch. Een aantal jonge mensen spreekt goed Engels, maar voor het merendeel is het hele vreemde taal.
De oude stad is erg mooi, met nauwe kronkelende straatjes en veel trappen. Onder het eten geef ik nog een stoomcursus Engels bij de kebab-tent. Met de metro ga ik naar het treinstation, om een kaartje te open voor de trein naar Astara, aan de grens met Iran. De mevrouw achter het loket spreekt geen Engels en ik geef een briefje met “5 april pijltje Astara” en ze snapt het wel en gaat bellen met een wel Engels sprekende meneer. Na diverse gesprekken zijn we eruit: het wordt de trein van 11.00 uur ’s avonds naar Astara, 1e klas en het kost 17 Manat. Het kaartje wordt geprint en datum, wagon en coupé-nummer worden aangewezen. Tot slot zegt de mevrouw op vragende toon “loeks” en ik kijk vragend terug. De Engels sprekende meneer moet er nog een laatste keer aan te pas komen en het blijkt dat 1e klas ook wel “luxe” genoemd wordt. Nou dat klinkt nog veelbelovenderder dan het al deed.
’s Avonds loop ik nog een rondje door de dan lege winkelstraten en loop binnen bij een teahouse, Daar ontmoet ik een jongen die sinds twee jaar een Nederlandse vriendin heeft en al een hele tijd naar Nederland probeert te komen, maar tot dusver zonder succes.De volgende avond spreek ik af met Evgeniy (det Russische tegenhanger van Eugène) en Kamila, het stel dat ik de eerste avond heb ontmoet. Zij stellen voor om bij hen thuis te gaan eten. Ze wonen bij de grootmoeder van Kamila in. We doen boodschappen bij een overvolle supermarkt en ik krijg bij wijze van wisselgeld twee doosjes echte Russische doosjes lucifers. Evgeniy haalt kippenkebap en we krijgen er salade en zelfgemaakte sausen bij; het smaakt heerlijk en de tijd vliegt zo snel om dat ik bijna de laatste metro mis.
De laatste dag eet ik nog een hapje aan de bulvar (boulevard) met Narmina, die mij maandag naar het hotel heeft gebracht en dan haast ik mij naar het station. De trein staat er al en ik klim de lege wagon in, waar het nog stikkedonker is. De gang is zo nauw dat je kont noch je koffer erin kunt keren. Met de ‘loeks’ is het slecht gesteld, er is wel een kastje, dat niet dicht wil en er zit ook in stopcontact in, maar werken ho maar. Hetzelfde geldt voor de radio. Lakens zijn er niet en ik probeer de perfect niet-engels-sprekende wagon meneer en mevrouw duidelijk te maken dat ik graag lakens wil. Even later worden ze toch gebracht, maar ze willen er graag een paar Manat voor hebben. Om precies 11 uur rijden we het station van Baku uit. En daarmee is dit verhaaltje ook uit.