avontuur bestaat nog … deel 1

Lief reisdagboek,

Stel je leven is één grote sleur geworden, maar je hebt niks in de gaten. Dat geeft niets, gewoon zo door blijven gaan! Maar als je wèl een nieuwe uitdaging (beetje dubbel moet ik toegeven, want van oude uitdagingen is de uitdaging natuurlijk af; doorvertelde geheimen bestaan ook niet) zoekt, neem dan het vliegtuig naar Bali! Dat is te doen: je gaat naar een al dan niet electronisch reisburo, je boekt een vlucht en je zorgt voor vervoer naar Schiphol. Een paar blauwgeklede dames, 16 uur slapen/hangen later en voila, je wordt gek van de opdringerige Balinese kruiers, taxi-chauffeurs, etc. Ok, de eerste hobbel is genomen en voor veel mensen is dit misschien al uitdaging genoeg om de eerste twee jaar weer door te komen.

Voor de echte die-hards (spreek uit: daaihaarts) onder ons, begint nu het echte avontuur pas: je gaat met je net in ontvangst genomen gloednieuwe huurauto aan het verkeer op Bali deelnemen. Bij het instappen heb je het gelijk al door, hier klopt iets niet. Dat klopt weer wel, want heel onhandig zit het stuur en de pedalen niet vòòr de bestuurdersstoel, maar vòòr de passagiersstoel. Da’s raar, het is toch geen les-auto of zo? Je kijkt naar buiten en ziet iets nog veel raarders; ze rijden hier allemaal aan de verkeerde kant of toch niet … Het stuur-zit-aan-de-verkeerde-kant-euvel is nog relatief makkelijk op te lossen, gewoon een plaatsje naar rechts doorschuiven, maar rijden in dit geweld, da’s een heel ander verhaal. Maar dat vertel ik nu nog niet - dit is een zogenaamde kliphanger, in goed nederlands – en een grapje, want anders had ik dit hele stukje niet hoeven te verzinnen. Ik heb toch niks te doen en de pizza op “hold” gezet, maar dat terzijde. Bovendien heb ik al soep op, dus de honger is niet acuut meer.

Terug naar het autorijden op Bali: om hier goed te kunnen autorijden heb je minimaal één goed werkende duim nodig, anders kun je namelijk niet toeteren! En dat lijkt hier van levensbelang te zijn. Is er in Nederland onder de jeugd soms sprake van de kwaal sms –duim (brei-pols, golf-arm, de bier-pols, van dat soort dingen); hier lijdt volgens recent onderzoek zeker 156 %, met een foutmarge van + of – 80 %, van de bevolking aan de zogenaamde “toeter-duim”. Als je geen duimen hebt, moet je auto dus aangepast worden. Dit kan door een toeter-bedien-hendel aan het plafond van de auto te laten monteren; deze kan met het voorhoofd worden geactiveerd. Een moderne oplossing is een app op je aifoon, die via bluetooth elke 10 seconden een puls naar je e-toeter stuurt. Uiteraard variabel instelbaar voor wat betreft duur en frequentie van het toeter-signaal; de app die echt werkt – en die je dus moet betalen – beschikt zelfs over een “random” functie.

Kortom “avontuur bestaat nog”: ga autorijden op Bali. Dat heb ik dus vandaag gedaan! Een paar dagen terug heb ik een goedkoop huurautootje geboekt, een Jimmy. Klonk wel gezellig vond ik, Jan en Jimmy gaan uit rijden; net als Sjors en Sjimmie. Helaas was Jimmy al uit aan het rijden, dus werd het een andere telg uit de Suzuki-familie, ook een kek autootje in even kek zuurstok rose tot paars. Gelijk geïnformeerd naar de gay-scene alhier, maar de verhuur-meneer zei dat homo’s niet voorkomen op Bali, tenminste volgens de overheid niet. Een hele geruststelling! Links rijden heb ik meer gedaan, maar doorgaans per abuis. Bij ons heet dat spookrijden. Het rare is dat hier het spookrijden verplicht is. En op zich werkt dat prima, zo lang iedereen er zich maar aan houdt. Anders komen er (heel veel) ongelukken van! Op zich is het rechts in de auto zitten goed, want je weet dat er iets abnormaal is en dus let je beter op. Wat wel lastig is, is dat de versnellingshendel links zit, in plaats van rechts. Nog gekker is, is – twee keer “is” is ook gek, maar klopt gek genoeg wel - dat je met je ruitenwissers richting aan moet geven.

Gelukkig zitten de pedalen wel op de vertrouwde plaats en doen ze ook hetzelfde als thuis en ook handig, werkt het stuur net zo: wil je naar rechts, draai je rechtsom en de auto gaat naar rechts. Da’s een meevaller! Voor rechtdoor rijden, hoef je alleen maar het stuur vast te houden. Simpeler kan bijna niet. Het links rijden op zich is goed te doen, ware het niet dat je niet echt de enige verkeersdeelnemer bent. De auto’s en mini-busjes zijn te doen, maar de echte uitdaging zijn de zwermen motorbikes (eigenlijk lichte motorfietsen of zware brommers, qua geluid is het laatste een meer adequate aanduiding …). Ze vliegen links en rechts voorbij en zijn nog onvoorspelbaarder dan vrouwen, die zojuist hebben ontdekt dat de uitverkoop nog maar vijf minuten duurt. Gelukkig pas ik me snel aan en al ras toeter ik dapper mee; ik schat dat ik nu aan de 10 keer per minuut zit, maar dat moet beter kunnen! Eigenlijk best leuk, eindelijk kun je eens ongestraft onnodig toeteren. Maar wat heet “onnodig”; vermoedelijk scoort “toeteren” hoog op de Balinese lijst van “eerste levensbehoeften” en is het tevens de meest gedaunlode ringtoon. Dat zouden ze nou eens moeten onderzoeken!

Het plan voor vandaag was dus om per huurauto van Kuta naar Ubud te rijden. Maar eerst een beetje uitslapen en daarna nog wat meer. En bijna precies op de afgesproken tijd meld de huurautoaflevermeneer zich. Daarna nog ontbijten en een praatje maken met de kaartende overburen. Bij deze gelegenheid ontdekt dat klaverjassen in het Engels niet “cloverjacking” maar “play jass“ heet; niet te verwarren met “play jazz”, waar je weer geen kaarten voor nodig hebt. En dan gaat een van de “rondhang” niet-meer-zo-jongeren voor zich zelf “pool”biljarten; da’s natuurlijk niet gezellig, dus bied ik aan tegen hem te spelen. Het biljart is in redelijke staat, al komen niet alle ballen steeds even vlot terug, maar met de keu’s is het minder goed gesteld. Bij de een lijkt de pomerans, da’s het dopje met het blauwgekrijte stukje leer erop ( van onze biljart-red.) wel een ruiker bloemen, bij de ander is sprake van een latente breuk, die elke moment kan “doorbreken”. De hotel-meneer weet raad, met een mes snijdt hij een punt aan de keu. Even later komen er drie splinternieuwe keu’s op te proppen, dus knoop ik er nog maar een potje aan vast. Het bijzondere aan dit biljart is ook, dat het is voorzien van een bakje met magnesiumpoeder; geen overbodige luxe want het zweet gutst van en over je handen en dat is natuurlijk levensgevaarlijk!

Om een uur of één vertrek ik, met airco èn arko (alle ramen kunnen open) op vol vermogen, richting Ubud (klinkt als Oeboed, met de klemtoon op de “boed”). In theorie gaat dat een uur duren, want het is zo’n 40 km. Maar dat is theorie, in de praktijk moet ik vaak de weg vragen en hoef ik de vijfde versnelling niet één keer te gebruiken. Ik mis de afslag naar Ubud en eenmaal daar aangekomen, kan ik Monkey Forest Road, waar mijn hotel (en zeker 50 % van alle andere hotels in Ubud) is, wel vinden, maar helaas, aan huisnummers doen ze hier niet èn ik mag er van deze kant niet in. Dus omrijden maar. Ik kom wel in de Apenbosweg uit, maar jammer genoeg, net voorbij het hotel. Dus nog maar een rondje! Dat wordt een hele grote ronde en een dikke 20 minuten later, ben ik eindelijk op het parkeerpleintje van het hotel, exact drie(!) uur na vertrek uit Kuta. De kamer is giga en de badkamer meet, nauwelijks overdreven, twee bij vijf meter.

Als ik het hotel verlaat, begint het zachtjes te regenen. Maar dat gaat al snel over … in een volwassen tropische bui van regentijd-formaat! Ik kijk een beetje rond, maar al gauw begint er iets aan me te knagen: inderdaad … trek! Ik zoek een restaurant met pizza uit en daar zit ik nu nog steeds. Zo’n stukje schrijven duurt toch langer dan je denkt. Soep en pizza zijn al naar binnen gewerkt; resteren nog slechts een half biertje en een cappucino en … de rekening. Die zal wel hoog uitvallen, zeker zo’n anderhalve ton aan Rupiah’s (ofwel € 12). Dan terug naar mijn hotel en genieten van mijn drie bedden en mijnbadhuis. Jammer dat ik maar één nachtje blijf! Wordt vervolgd, maar wanneer …