vertraagd maar toch gesmeerd de lucht in …
Door: Jan O.
Blijf op de hoogte en volg Jan
23 December 2012 | België, Barvaux-Condroz
Lief reisdagboek,
Het is nu 23 december 2012, inderdaad ná de 21e, dus we bestaan nog. Wat niemand door had, maar wat nu toch zonneklaar bewezen lijkt te zijn, is dat de Maya-kalender inderdaad nogal van de onze verschilt. Hun 1 april viel namelijk op onze 21 december, wat verklaart dat de wereld nog steeds vrolijk door draait. Die Maya’s liggen nu natuurlijk te schuddebuiken van het lachen onder hun grafmonumenten, omdat we met zovelen in hun 21 december grap zijn getrapt. Of het andersom ook waar is, en dat dus de wereld op 1 april zou vergaan, is ff afwachten. En afwachten gaat vanzelf, das gewoon een kwestie van tijd.
Over tijd gesproken, we maken een sprong terug in de tijd en wel naar maandag 12 november van dit jaar. In filmjargon heet dat een flashback, vrij vertaald een flits(te)rug. Op die dag zou ik van Denpasar, het vliegveld van Bali, naar Dili vliegen. Dili ligt op Timor en dus in Indonesië zou je zeggen, maar dan heb je iets gemist. Want in 2002, dus nu tien jaar geleden, is Oost-Timor een onafhankelijk land geworden. Das fijn voor hen, maar voor mij betekent het extra kosten: USD 15 airport tax (vertrek-belasting) om Bali-Indonesië uit te komen plus nog eens USD 25 om Oost-Timor weer in te komen. Dat hakt er toch aardig in voor een arme uitkeringstrekker zoals schrijver dezes.
De vlucht zal om even over tienen ’s ochtends vertrekken en ik ben ruim op tijd op het vliegveld. Het hotel is op loopafstand en bovendien ben ik over een paar dagen weer terug in Denpasar, zodat alleen mijn kleine rugzak mee hoeft. Bij het inchecken vraag ik of mijn toiletspullen apart moet worden ingecheckt. De meneer achter de balie weet het niet zeker en adviseert me om het aan de gate te vragen. Bij de gate blijkt echter dat het vliegtuig om onduidelijke redenen een vertraging van ruim twee uur heeft en dus is er daar ff niemand bij de hand om het aan te vragen.
Er moet dus twee uur meer aan tijd worden gedood; geen probleem, bij mij gaat dat praktisch als vanzelf … Bovendien is het een behoorlijk groot vliegveld en daar is altijd van alles te doen. Ik neem een kopje koffie en in hetzelfde restaurant nemen mijn accu’s een portie verse Balinese stroom tot zich. Verder koop ik een model van een vliegtuigje van een Indonesische maatschappij met een hele moeilijke naam, dus die weet ik nou niet meer; wie het echt wil weten, kan mailen naar janotev@gmail.com of het zelf ff opgoegelen – tip het begint met een “s”. Na nog een voetmassage van 10 minuten is het alweer tijd om richting gate te gaan.
Als mijn rugzak door de grote doorkijkmachine gaat, denk ik ineens weer aan mijn toiletspullen. En jawel hoor, daar klinkt het “can you open your bag please?” al. Het probleem schuilt vooral in de scheerschuim en een flacon bodylotion, die beide duidelijk boven de 100 (ml) groot zijn. Ik vraag en krijg toestemming om het alsnog in te checken en ik ren weer terug naar de incheckbalie. Die is natuurlijk al lang onbemand, omdat we dan al twee uur na de geplande vertrektijd zitten. Best jammer om de scheerschuim en de bodylotion weg te moeten gooien. De scheerschuim geef ik weg aan de meneer van de grenscontrole, die er wel content mee lijkt te zijn.
Onderweg van de pascontrole naar de gate bedenk ik ineens een list voor de bodylotion. Ik heb toch nog zo’n klein yoghurtpotje ergens in mijn rugzak zitten? Dat blijkt te kloppen en hij is qua inhoud nog onder de limiet van 100 ml ook. Aan de band van het röntgenapparaat giet ik onder het toeziend oog van de bagage-controleer-meneer de bodylotion in het kleine potje over. Het beetje dat er niet in past verdeel ik over de handen van mezelf en die van een aantal mede-passagiers. Een kwartier later kiezen we met gesmeerde spoed en het vliegtuig het luchtruim.
Het is nu 23 december 2012, inderdaad ná de 21e, dus we bestaan nog. Wat niemand door had, maar wat nu toch zonneklaar bewezen lijkt te zijn, is dat de Maya-kalender inderdaad nogal van de onze verschilt. Hun 1 april viel namelijk op onze 21 december, wat verklaart dat de wereld nog steeds vrolijk door draait. Die Maya’s liggen nu natuurlijk te schuddebuiken van het lachen onder hun grafmonumenten, omdat we met zovelen in hun 21 december grap zijn getrapt. Of het andersom ook waar is, en dat dus de wereld op 1 april zou vergaan, is ff afwachten. En afwachten gaat vanzelf, das gewoon een kwestie van tijd.
Over tijd gesproken, we maken een sprong terug in de tijd en wel naar maandag 12 november van dit jaar. In filmjargon heet dat een flashback, vrij vertaald een flits(te)rug. Op die dag zou ik van Denpasar, het vliegveld van Bali, naar Dili vliegen. Dili ligt op Timor en dus in Indonesië zou je zeggen, maar dan heb je iets gemist. Want in 2002, dus nu tien jaar geleden, is Oost-Timor een onafhankelijk land geworden. Das fijn voor hen, maar voor mij betekent het extra kosten: USD 15 airport tax (vertrek-belasting) om Bali-Indonesië uit te komen plus nog eens USD 25 om Oost-Timor weer in te komen. Dat hakt er toch aardig in voor een arme uitkeringstrekker zoals schrijver dezes.
De vlucht zal om even over tienen ’s ochtends vertrekken en ik ben ruim op tijd op het vliegveld. Het hotel is op loopafstand en bovendien ben ik over een paar dagen weer terug in Denpasar, zodat alleen mijn kleine rugzak mee hoeft. Bij het inchecken vraag ik of mijn toiletspullen apart moet worden ingecheckt. De meneer achter de balie weet het niet zeker en adviseert me om het aan de gate te vragen. Bij de gate blijkt echter dat het vliegtuig om onduidelijke redenen een vertraging van ruim twee uur heeft en dus is er daar ff niemand bij de hand om het aan te vragen.
Er moet dus twee uur meer aan tijd worden gedood; geen probleem, bij mij gaat dat praktisch als vanzelf … Bovendien is het een behoorlijk groot vliegveld en daar is altijd van alles te doen. Ik neem een kopje koffie en in hetzelfde restaurant nemen mijn accu’s een portie verse Balinese stroom tot zich. Verder koop ik een model van een vliegtuigje van een Indonesische maatschappij met een hele moeilijke naam, dus die weet ik nou niet meer; wie het echt wil weten, kan mailen naar janotev@gmail.com of het zelf ff opgoegelen – tip het begint met een “s”. Na nog een voetmassage van 10 minuten is het alweer tijd om richting gate te gaan.
Als mijn rugzak door de grote doorkijkmachine gaat, denk ik ineens weer aan mijn toiletspullen. En jawel hoor, daar klinkt het “can you open your bag please?” al. Het probleem schuilt vooral in de scheerschuim en een flacon bodylotion, die beide duidelijk boven de 100 (ml) groot zijn. Ik vraag en krijg toestemming om het alsnog in te checken en ik ren weer terug naar de incheckbalie. Die is natuurlijk al lang onbemand, omdat we dan al twee uur na de geplande vertrektijd zitten. Best jammer om de scheerschuim en de bodylotion weg te moeten gooien. De scheerschuim geef ik weg aan de meneer van de grenscontrole, die er wel content mee lijkt te zijn.
Onderweg van de pascontrole naar de gate bedenk ik ineens een list voor de bodylotion. Ik heb toch nog zo’n klein yoghurtpotje ergens in mijn rugzak zitten? Dat blijkt te kloppen en hij is qua inhoud nog onder de limiet van 100 ml ook. Aan de band van het röntgenapparaat giet ik onder het toeziend oog van de bagage-controleer-meneer de bodylotion in het kleine potje over. Het beetje dat er niet in past verdeel ik over de handen van mezelf en die van een aantal mede-passagiers. Een kwartier later kiezen we met gesmeerde spoed en het vliegtuig het luchtruim.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
