op naar de volgende landenjachtpartij

Lief reisdagboek,

In het voorjaar ben ik voorzichtig begonnen met het in mijn hoofd plannen van mijn inmiddels bijna traditionele herfstreis. En een paar maanden terug begon het vastere vormen aan te nemen. Dat begint met het vastleggen van de periode en het uitzetten van het “rondje-uit-en-thuis”. Over het waarheen had ik al wel ideeën: naar Zuid-Korea en Taiwan, omdat ik dat in 2010 had geannuleerd, naar Bali om Koko en de haren op te zoeken en naar Oost-Timor, omdat we in de zomer van 2010 niet verder dan Flores zijn gekomen. Bovendien als ik Oost-Timor heb gehad, is “het boek uit”, dat wil zeggen dat ik in alle landen die in de LP-gids South East Asia (the “yellow bible”) staan, ben geweest. Die landen zijn Myanmar, Thailand, Maleisië, Singapore, Laos, Cambodja, Vietnam, Indonesië, de Filippijnen, Brunei en last-but-not-least Oost-Timor. Oost-Timor is “last” in twee betekenissen: het is mijn laatst bezochte land en het is van dit groepje het jongste land, omdat het pas in 2002 onafhankelijk (van Indonesië) werd.

Voor degenen die dat nog niet weten: ik spaar in principe alles, dus ook “landen”. Niet dat ik er met mijn gewapend met rooie baret en supersoaker erop uit trek om ze te “veroveren”, nee ik ga er “slechts op bezoek”. Niet zo lang geleden was er op tv iets over de “club van landenverzamelaars” – waarom ook niet, er zijn ook postzegelverzamelaarsverenigingen en postduivenmelkverzamelverenigingen om er maar een paar te noemen – en volgens hun lijst heb ik er nu 88 bezocht. Volgens mijn eigen lijst zijn dat er 81, het verschil zit ‘em waarschijnlijk in ondermeer Noord-Ierland, Jersey, de Canarische eilanden en Madeira, waar ik dus wel geweest ben, maar die ik niet heb meegeteld omdat ze ergens bij horen, zoals Madeira bij Portugal hoort en Jersey bij het Verenigd Koninkrijk.

Maarrrr hoeveel landen zijn er dan (ik woont vlak bij Leiden, vandaarrr dus dat ”dan”) eigenlijk? Volgens doorgaans wel ingelichte e-kringen, wikipedia dus, zijn dat er 193 plus 1 (Vaticaanstaat); zie de “lijst van landen 2012”. Deze landen zijn onafhankelijke staten, die lid zijn van de Verenigde Naties en erkend worden door 160 tot 193 van de andere leden van de VN. Er zijn wel eens landen geweest die beweren door 234 van de overige leden te worden erkend, maar die zijn wegens meineed geroyeerd! Van deze 194 “officiële” landen, heb ik er 75 bezocht. Een beetje flauw is wel dat het Verenigd Koninkrijk slechts één lid is, terwijl het uit vier delen bestaat, namelijk Noord-Ierland, Schotland, Engeland en Wales. En in alle vier ben ik geweest, dus eigenlijk 78. Waarvan akte! Naast de 194 echte landen heb je nog afhankelijke landen of gebieden, in het Engels heet dat dependencies en territories – in bejaard Nederlands: overzeesche gebiedsdelen.

Onder de groep van “afhankelijke” landen vallen bijvoorbeeld Groenland, dat bij Denemarken hoort en de Britse Maagden-eilanden die, je raadt het al, bij Groot-Brittannië horen. Van de Maagden-eilanden bestaat ook een Amerikaanse versie; ik vraag me af, wat het verschil is tussen deze twee soorten maagden! En – laatste voorbeeld – Frans Polynesië hoort bij … precies, Frankrijk; zie, het is zo moeilijk niet. Bij vertrek deze keer heb ik 81 landen bezocht (Andorra was afgelopen zomer de laatste nieuwe) en zijn Zuid-Korea en Taiwan respectievelijk nummer 82 en 83 op mijn lijst. Als ik straks klaar ben met het verzinnen van dit stukje, zijn we nog zes uur van Seoel verwijderd. Met een gangetje van ruim 1000 kilometer per uur slaap ik mezelf zo een weg naar Zuid-Korea; zo snel heb ik nog nooit geslapen!