kosovo in en … er gelijk weer uit …

Lief reisdagboek,


Vandaag (gisteren inmiddels en dat was 22 mei 2014) ga ik naar Kosovo en wel naar de hoofdstad Pristina. Volgens goegel-meps is dat vanuit Skopje, Macedonië, 70 kilometer en binnen twee uur gepiepst, het oponthoud bij de grens niet meegerekend. Om vijf uur vertrek ik van mijn hotel in Skopje en sluit aan bij de file, de stad uit. Kosovo is sinds 17 februari 2008 door zichzelf onafhankelijk verklaard, maar dat is nog niet door mijn TT erkend, met andere woorden vandaag mag ik het lekker zelf uitzoeken. Na een kwartiertje doorschuiven en weer aansluiten rij ik toch de stad uit, alleen op de borden staat alleen Sofia en Athene. Daar moet ik dus niet heen en bij navraag blijkt dat ik inderdaad de tegenovergestelde richting op moet. Ik “neem dus een wending” zoals mijn TT dat noemt, als hij de weg wel weet en ik iets stoms heb gedaan, en rij richting westen, want recht tegen de zon in. Dat klopt want Pristina ligt ten westen van Skopje. Bij een rotonde kies ik op goed geluk min of meer de goede richting en even later bij een splitsing vraag ik het opnieuw.

Weer een stuk verder loopt de weg dood op een T-splitsing en ga ik linksaf, want dat is aan de ondergaande zon te zien de goede richting. Ik vertrouw het toch niet en de man die ik even later vraag bevestigt mijn vergissing. De andere kant op en bij de petrol station naar links, dan kom ik er wel. Dat blijkt te kloppen, al vrees ik onderweg nog even dat de weg nu echt ophoudt. Het benzinestation heet Diesel, maar ze verlopen er ook benzine. De man daar geeft de goede richting aan en toont me middels zijn calculator dat het 10 km naar de grens en 80 naar Pristina is. Via een bochtige bergweg met een paar tunnels kom ik even later bij de grens tussen Macedonië en Kosovo. Ik kies de rijstrook voor cars maar volgens de regels in Macedonië heb ik een vrachtauto, dus moet ik een kilometer terug, bij de begraafplaats rechts, naar de vrachtauto-afdeling.

Daar meld ik me binnen en ik wordt naar de overkant gestuurd, naar een ongeuniformeerde mevrouw in een hokje. Zij wil in mijn auto kijken en na een snelle blik via de zijdeur van mijn auto is ze ervan overtuigd dat ik geen handelswaar bij me heb. Daarna moet ik op de auto op de twintig meter lange weegbrug zetten de mevrouw voert middels het tweevingerpatentsysteem de autogegevens aan de bejaarde pc. Van het formulier in viervoud, dat even later uit de printer rolt, scheurt ze de bovenste 10 cm af. Daar moet ik weer mee naar de overkant terug. Daar lever ik wat in en krijg er weer een ander papiertje terug en ik mag verder. Klaar, we zijn in Kosovo, denk ik dan nog optimistisch.

Weer een stuk verder kom ik weer een slagboom tegen en een stopbord. Bij de twee mannen lever ik weer wat in en ze willen ook weer in de auto kijken. Hier kan ik ook de auto verzekeren tijdens het verblijf in Kosovo, want dat staat niet op mijn groene kaart. Helaas moet ik het vrachtauto-tarief van € 77 betalen, omdat ook in Kosovo een auto met twee zitplaatsen en een aparte laadruimte tot de (kleine) vrachtauto’s wordt gerekend. Voor een echte auto zou het €30 zijn, maar ik kom er toch niet onderuit. Als pleister op de wonde krijg ik wel de Kosovaarse versie van het Europese Schadeformulier mee. Het is in A3-formaat, dus misschien ook bedoeld voor dyslectici; in ieder geval raakt het niet makkelijk zoek.

Bij de volgende halte schreeuwt een knorrige man in vloeiend Macedonisch mij van alles toe en ik krijg weer wat toegestopt. Dan nog één keer wat afgeven, maar deze man is wel weer vriendelijk en komt al naar me toelopen om het formuliertje aan te pakken. Ik passeer nog een slagboom en ben in Kosovo, denk ik. Het is rechtsaf naar Pristina en dat doe ik dus ook. Even verderop is weer een grenscontrole. Dat moet dan toch echt de laatste zijn en ik laat mijn paspoort zien. Eindelijk ben ik in Kosovo. Echter tot mijn grote verbazing, zie ik 500 meter verderop een bord met “welcome to Macedonia” en daarachter een grensovergang. Hoe kan dat nou weer? Ik keer om en zie in de verte “welcome to Kosova” staan.

Ik meld me weer bij dezelfde grensovergang, waar ik vijf minuten geleden ook was. Ik krijg weer een stempeltje en ze willen ook in de auto kijken. Terwijl de twee mannen overleggen, komt de man die me net Kosovo uitgecheckt heeft zijn hokje uitlopen en zegt “maar hij was hier net ook, maar dan de andere kant op”. Intussen begin ik door te krijgen wat er fout is gegaan. Omdat ik via de vrachtauto-kant Macedonië ben uitgekomen, kwam ik van de andere kant en ben ik gelijk Kosovo weer uitgegaan, waardoor ik weer bij de grensovergang voor gewone auto’s terecht kwam. Na enige tijd krijg ik dat ook aan de grensmannen uitgelegd en mag ik doorrijden. Ik ben nu echt in Kosovo en op de goede weg naar Pristina; ik ga mijn uiterste best doen om niet weer per ongeluk het land te verlaten.

Na een klein uurtje ben ik in Pristina en ga ik op zoek naar hotel Sara, waar ik voor vanavond een kamer heb gereserveerd. Een meisje kent het hotel wel, maar zegt dat het lastig uit te leggen is hoe ik er moet komen. Ik moet maar doorrijden naar het Grand Hotel en daar weer vragen. Dat is een goed plan, maar ik kan alleen het Grand Hotel niet vinden. Een stukje verder vraag ik het aan een taxichauffeur en voor drie Euri loodst hij mij naar Hotel Sara. Ik krijg de sleutel voor kamer 406, maar die (b)lijkt bezet. Geen punt, er zijn zat andere kamers, zoek er maar één uit. Het wordt 405, waar ik kan kiezen uit vier paar pantoffels/badslippers, dus dat zit wel snor. Ik ga nog even de buurt verkennen en wat te eten scoren en brei een punt aan deze dag en dit verhaaltje.