bari zien en dan … de boot op …

Lief reisdagboek,


Vandaag is het, of liever was het, want het loopt al tegen twaalven, 16 mei 2014, ofwel de 36e dag dat ik op (lente)reis ben. De afgelopen nacht heb ik geslapen in een bed & breakfast, ik weet zo gauw niet hoe je dat op z’n Italiaans zegt, aan een schattig middeleeuws pleintje in Benevento, wat niet alleen Italiaans klinkt, maar dat ook is. Benevento staat voor iets goeds (bene), hetzij wind hetzij verkoop; zelf gok ik op het laatste, want het ligt niet bepaald aan zee. Sterker nog, het ligt hemelsbreed gauw zo’n 150 km van de zee af.

Om een uurtje of vier gaan wij, de opel combo en ik de uitdaging met de ruim 200 km, die me van Bari scheiden, aan. Dat blijkt goed te doen; het is een mooi, groen heuvellandschap met bijbehorende dreigende luchten, waar af en toe wat regen uit valt. De echte stortbuien zetten pas in Bari de aanval in, en met succes want opel en ik spoelen zowat van de weg weg. Middels de navnav heb ik koers gezet naar de haven van Bari, waar ik de ferry naar Durres, in Albanië zal nemen en daar kom ik tegen zevenen aan. Das ruim op tijd, want de ferry gaat pas om 11 uur.

Bij de eerste slagboom op het haventerrein, die ik tegenkom, wordt ik naar een parkeerplaats een stuk verderop verwezen, waar ik de reservering moet omruilen voor een ticket. Ik rij te ver door en kom langs borden met ”douane”. De douanier snapt er niks van: die man wil naar Albanië, maar dit is de uitgang van het haventerrein. Waarom kom je dan hierheen? Ik draai een rondje en kom vervolgens op de goeie plek terecht. Daar krijg ik de tickets en ik overweeg om daar te gaan eten, want er is soort snackbar/restaurant. Ik doe het toch niet, want denk ik dan nog optimistisch “over hooguit anderhalf uur zit ik toch op de boot en daar zal echt wel een restaurant zijn”. Het laatste klopt wel, maar dat van die anderhalf uur, nee dat helaas niet.

Ik rij dus de drie kilometer naar waar de boot ligt. Het is een beetje vaag, welke boot ik moet hebben, want hiervandaan gaan ook ferries naar Kroatië, Montenegro en Griekenland. Die naar Montenegro heet ook zo, maar er is geen die Durres of Albania heet. Ik kom toch bij de goede terecht – hij heet Bridge en zijn website is “european sealines.com”, dus dat geeft weinig aanknopingspunten over zijn bestemming - en wordt gesommeerd op het parkeerterrein naast de eveneens blauwe boot te wachten. Het is dan kwart voor acht en ik spreek mijn pakje tuccies aan, want in het terminal-gebouw is niks te eten te krijgen.

Na drie kwartier wachten, gaat mijn Italiaans voorbuurman rijden en ik ga achter hem heen. We worden weer “geparkeerd” naast de terminal. Weer een half uur later, mogen we de boot op, tenminste daar lijkt het op, maar helaas geldt dat alleen voor de Italiaan voor mij en moet ik weer terug naar af. Het wordt later en later, ik heb alle denkbare foto’s al gemaakt, de bodem van mijn pakje tuccies is in zicht en ik ben zelfs mijn boek gaan lezen, als we rondom tien toch richting boot mogen. We worden nog even “in de wacht” gezet, maar om kwart over tien sta ik dan toch binnen.

De auto uit en naar boven, achter eten aan, denk ik, inmiddels met iets minder optimisme. Maar nee, zo ver is het nog lang niet. Weer tien minuten later worden er zes auto’s in het gelid gezet; de buitenste staan zo dicht tegen een reling dat ik me afvraag, hoe de chauffeurs er nog uit komen. Dat blijkt niet nodig te zijn, want tot mijn verbazing zakt even later het stuk dek met de zes auto’s weg in de buik van het schip; het blijkt een 20 tons-lift te zijn. Bij de volgende liftsessie ben ik aan de beurt en ik manoeuvreer de auto achteruit naar de mij toebedeelde plek. Op mijn vraag “hoe komen we hier vandaan?” zegt de ferryman laconiek “dat kan niet, je moet in de auto slapen vannacht”. Het blijkt een grapje. We moeten wachten tot de lift weer terug is en dan worden we weer mee omhoog genomen.

Om 11 uur ben ik eindelijk boven en als ik op de kade kijk, staan er nog een heel stel vrachtwagens te wachten. Dat gaat vast niet lukken om om 11 uur te vertrekken, maar het geeft niks, want dan kan ik langer slapen. Binnen lijkt alleen een bar met bier en zakken chips te zijn, maar na een rondje over het dek, kijk ik zomaar bij het restaurant naar binnen. Dus toch! Jippie! Ik laat me de rijst met tomatenprutje goed smaken en ga een stukje schrijven. Dit stukkie dus! Maar nu is het één uur, de boot is nog steeds niet weg, maar ik ga wel proberen te slapen. Tot later.