Ik ga weer op reis en neem B. mee, episode 1

Lief reis-dagboek,

Daar zijn we uiteindelijk dan toch maar weer; na een dairy-writers-block van een kleine drie jaar maar weer het stoute toetsenbord beroerd.

Ik schrijf dit stukje, het manuscript althans want mijn schoot-top is niet waterdicht, vanuit de jacuzzi van kamer 110, op de eerste verdieping van het Gulf Star Hotel in Dubai, of all places. Dat komt zo, de friendly mister van het hotel bood zijn excuus aan voor het feit dat hij slechts een kamer-en-suite mèt jacuzzi beschikbaar had en geen kleine kamer met zonder jacuzzi, wat wij luid zuchtend hebben geaccepteerd ... En dat allemaal voor de bescheiden somma van 431 Dirhammen, ofwel zoon slordige 60 Euri. Binnen is het nat, want ik zit met mijn kont in het bad en buiten hangt de vage petrochemische lucht van de Emiratische welvaart.

Hoe komt die Jan in God's eh Allah's naam daar nou weer terecht, zult u zich wellicht en terecht afvragen. Das een heel verhaal, maar dat is nou net de core business van een site als den deze en bovendien wil ik u dat natuurlijk niet onthouden, laat staan (doen) vergeten.

Wat vooraf ging, komt heul in het kort op het volgende neer. B. de B. (niet Bruintje de Beer, maar BarbaDa de Boer), hierna aangeduid met B., was destijds, dat wil zeggen ergens begin jaren 70 één van mijn groepsleidsters op (de grote jongens m/v boot van) het Schippersinternaat Prinses Marijke te Groningen, u weet wel van "er gaat niets boven ...", nou ja beter gezegd, "niets, behalve Delfzij, Denemarken en zo", maar dat is wellicht wat te lang voor een slogan.
Veel later, zoon slordige 40 jaar om niet zo precies te zijn, heb ik haar weer opgezocht en kregen we "iets" met elkaar.

Op enig moment in de tweede helft van het jaar 2015 kregen we het idee om het eerste kwartaal van 2016, vorig jaar dus, door te brengen op Curazou (de z moet een cee-ceedije zijn, maar die krijg ik zo snel ff nie gevonde op dit t-bord) en omstreken. Dat beviel zo goed, dat we acuut besloten het "overwinteren" tot traditie te verheffen.

Dus hadden we zo rond begin oktober van het nog niet zo gek lang voorbije jaar een retourtje Bali voor twee personen geboekt, met het oog op een verblijf van pak-um-beet 10 weken aldaarginders, met gepland vertrek op 22 januari 2017 en geplande terugkomst op 30 maart van datzelfde jaar. Edoch, een klein beestje, met de prozaïsche naam Leishmaniasis en een grootte van slechts 1/100 millimeter, had zijn intrek genomen in mijn rechter-enkel en deze kleine rakker met zijn uitgebreide nageslacht moest eerst door Dr. M.R. te L. verdelgd worden. Derhalve diende de reis verplaatst te worden naar de periode 19 februari tot en met 6 april, nog steeds 2017, dus dat dan weer wèl, maar dan "slechts" zoon kleine 7 weken in plaats van de voorgenomen 10 stuks ...

Kortom, om een toch al lang verhaal nog wat verder op te rekken, wij zijn op zondag 19 februari 2017, dus exact 112 jaar na de geboorte van opa Jan O. te G., maar dit terzijde, met de Abudhabiaanse vliegmaatschappij Etihad naar Abu Dhabi dus gevlogen, alwaar we aansluitend ruim een etmaal hebben geslapen in het Premium Inn Airport Hotel, in kamer 304, om precies te zijn, ad zoon dikke 5 dollar p.p.p.u. Hedenmiddag hebben we een lichte lunch gebruikt op voornoemde luchthaven en ons per gehuurde Peusjo 301 naar Dubai begeven, alwaar wij kamer 110 van het eerder genoemde Gulf Star Hotel (adres bij booking-dot-kom bekend) hebben betrokken.

Na het installeren, hebben we een lichte doch pittige, voedzame en bovendien uitermate betaalbare maaltijd tot ons genomen, een kleinere buurtsuper ietwat onveilig gemaakt (was goed te doen ...) en daarna op onze schreden respectievelijk banden naar het hotel teruggekeerd, alwaar ik nu, dat wel zeggen twee uur geleden in de voornoemde jacuzzi dit verhaal zit eh zat te schrijven.

Wordt vast vervolgd, maar nu ff nie, want ik voel weer een enorrum wraiters-blok opkomen ...