avontuur bestaat nog, deel twee (van twee?) …

Lief reisdagboek,


Waar blijft deel twee? Dat was één van de commentaren naar aanleiding van het eerste deel van deze tot dusverre korte serie korte verhaaltjes over avontuur, dat nog steeds bestaat. En omdat het afkomstig was van een prominent kerkelijk leider, namelijk “De Paus” zelf (voor vrienden Jan), ben ik wederom in het kieboord geklommen om een vervolg aan de serie te breien. Waarschijnlijk ook voorlopig de laatste aflevering …

Deel twee van deze miniserie speelt zich af in Taipeh, de hoofdstad van Taiwan. Taiwan, bekend van de stickertjes “made in Taiwan”, niet te verwarren met het gelijknamige Brabantse plaatsje, is een flink eiland dat ergens halverwege de Chinese kust ligt. De Taiwanezen vinden dat ze een eigen (ei)land hebben, maar China vindt van niet; die zien het meer als hun zoveelste provincie. Taiwan is geen lid van de Verenigde Naties, maar wordt wel door de meeste andere landen erkend. Conclusie: de meningen lopen uiteen.

Taipeh dus, waar ik in een Chinees (sorry Taiwanees) hotel logeerde en ik het plan had opgevat om naar de 101 te gaan. Dat is niet het toilet plus één maar het hoogste bouwwerk van Taipeh, dat toevalligerwijs 101 verdiepingen telt. Ooit was het het hoogste gebouw ter wereld en het schijnt rond de 500 meter hoog te zijn. Aan de voet bevindt zich een grote mall (winkel-centrum) met bioscoop en van binnenuit ben je met een bliksemsnelle lift in een vloek en een paar zuchten op de 88e verdieping, maar nu loop ik op de zaken vooruit.

Want we zijn nog lang niet bij de 101 terecht gekomen. Nee, sterker nog, we zijn nog steeds in de lobby van het hotel. Daar informeer ik hoe bij de 101 (spreek uit: wan-oo-wan) te geraken. Zowel bus als metro komen in aanmerking en omdat ik de metro redelijk ken, besluit ik me deze keer in het “avontuur dat bus heet” te storten. Volgens de man achter de receptie moet ik de 644 hebben en die schijnt in de hoofdstraat vlakbij te stoppen. De halte is inderdaad snel gevonden en na verloop van tijd komt zowaar een exemplaar met het juiste nummer aanrijden en ik stap in.

Na een half uurtje is de 101 nog steeds niet in beeld en een gebouw van pakweg 500 m hoog zou toch wel op moeten vallen. Dus ga ik maar eens informeren bij de chauffeur. Die houdt een heel verhaal in het Chenglish (een mix van Chinees en Engels), dat er in het kort op neer komt, dat dit niet de goeie bus is. Nee, over een paar minuten moet ik er uit en dan verder met de 235 en dan kom ik wel bij de 101. Zo gezegd, zo gedaan en een uur na vertrek uit het hotel ben ik eindelijk op de goeie weg. Na weer een klein half uurtje hobbelen in de 235 en nog steeds geen wolkenkrabbers van betekenis aan de horizon, stap ik uit. Terwijl ik nog probeer uit te vissen waar ik terecht gekomen ben, sla ik de hoek om en wat blijkt … ik sta weer voor de deur van mijn hotel! Avontuur bestaat nog en dat allemaal voor nog geen Euro.